سلام لأحلى بنات

مش عارفة ليه افتكرت الحكاية دى امبارح... حكاية عبيطة كده من خامسة ابتدائى!! أه خامسة ابتدائى، أصل أنا فاكرة كل سنين المدرسة دى سنه بسنه ويوم بيوم، أصلها كانت بجد أحلى أيام حياتى، وعشان كمان كنت هاديه أوىىىى أيامها، اللى ميعرافونيش أيام المدرسة يمكن يستغربوا الكلام ده، بس فعلاً كنت هاديه بزيادة، ما كنتش عمرى أتكلم فى الفصل ولا أتشاقى.. بس كنت مركزة فى كل حاجة بتحصل حواليا، المهم انى كنت من الناس اللى بيتقال عليهم شاطرين، والمدرسات كانوا بيحبونى، أنا شايفه انى كنت كده كده حبقى هاديه خلقة ربنا.. مش عشان ابقى شاطرة ولا الميس تبقى مبسوطة منى ولا بتاع، المهم ان تركيزى الصامت ده خلانى فاكرة كل أيام المدرسة الجميلة

المهم، مرة فى خامسة ابتدائى غبت يوم، و زى ما كنا متعودين اتصلت بواحدة صاحبتى فى التليفون أسألها أخدوا ايه وأنا غايبة وإذا كان فى واجبات.. فالبنت قالتلى على كل حاجة و قالت كمان ان مسز نصار (مدرسة الانجليزى) قالت لازم نجيب معانا كتاب معين واللى حتنساه حتتزنب.. بس مش عارفه ليه أنا طنشت وما أخدتش الكتاب.. يمكن نسيت، يمكن كبرت أو يمكن الكتاب كان تقيل وما كنتش عايزاه يتقل الشنطة!! المهم انى رحت بمنتهى الثقة من غير الكتاب

كانت تانى حصة عندنا مسز نصار، وأول حاجة عملتها انها سألت مين ماجبتش الكتاب!! مدرسات كلية رمسيس دول مابينسوش حاجة أبداً... المهم انى زى الشطورة وقفت واتزنبت على الحيطة، كنت مضايقة قوى قوى، ليه ماجبتش الكتاب، دى صاحبتى قالتلى فى التليفون، وفضلت زعلانة وأنا وشى فى الحيطة، أصلاً أنا ماكنتش متعودة على حكاية التزنيب دى.. حسيت بإهانة فظيعة، دانا من أوائل الفصل، ايه الفضايح دى

بس اللى حصل كان حاجة غريبة أوى: لقيت مسز نصار بتنده عليا وتقوللى: انت واقفة ليه؟ قلتلها نسيت الكتاب... قالتلى مش انتى كنتى غايبة، خلاص اقعدى! يا فرج ربنا... بس أنا بقى مش اتنيل أقعد واحط لسانى فى بقى، لأ.. رحت قايلالها بصوت واطى ومتهته: بس أنا كنت عارفة اننا لازم نجيب الكتاب... بالذمة دا كلام، الست كتر خيرها قالتلك اقعدى، خلاص عاجباكى الواقفة يعنى، وحسيت انى عكيت

الأغرب من كدة بقى ان مسز نصار قالت: "انتى بنت شاطرة، مش مشكلة مرة، البنات الكويسة ممكن نفوتلهم مرة" يا سلااااام أما انتى ست بنت ناس فعلاً، كتر خيرك ويعمر بيتك وينوره قادر يا كريم... دا كان فى بنات تانيه متزنبه وأنا الوحيد اللى قعدتنى، قشطة :)) كرامتى رجعتلى

المرة دى بقى جريت على الدسك بتاعى وقعدت وأنا وشى ضارب أحمر، بس قلت جوايا ان فعلاً كون الواحد يبقى كويس وملتزم ممكن ينفع فى يوم من الأيام... ومن يومها وأنا بموت فى مسز نصار، اهى برضه ادتنى برستيجى قدام الناس ، خصوصاً رضوى اللى كنت بتنافس معاها على الأولى بتاعة الفصل :))) رضوى دى من أعز صديقاتى بس كانت تحب تبقى الأولى دايماً، أنا الصراحة حكاية الأولى دى ماكانتش تفرق معايا كتير، بس كنت أحب أزرزر رضوى:) ياسلام كانت أيام تحفة

الحمد لله أصحابى بتوع المدرسة لسه على اتصال بيهم كلهم واللى دخلوا هندزة معايا منهم كانوا تمانية غيرى، فكانت الكلية ونس من أول يوم، وفى قسم كمبيوتر كنا خمسة من كلية رمسيس مننا احنا التسعة

سلام لأحلى بنات